در روایتی آمده است :
شخصی پسر خود را نزد امام جعفر صادق(ع) برد و گفت: «این بچه مرا کلافه کرده و دائم از من می پرسد که خدا را به من نشان بده !و من هنوز نتوانسته ام پاسخ او را بدهم.»
امام صادق(ع) فرمودند: «این کار تو نیست!» سپس بدون این که کودک متوجه شود، دستور دادند مقداری قند را در آب حل کرده و بیاورند.
وقتی آب قند آماده شد، «امام رو به کودک فرمودند: پسرم بنوش!
آن گاه از او سؤال کردند: «چه مزه ای می دهد؟»
کودک گفت: «شیرین است.»
ایشان سؤال کردند: «چرا شیرین است؟»
کودک گفت: «حتماً ماده شیرینی داخل آن است.»
امام(ع) از کودک خواستندآن ماده را نشان دهد. کودک گفت: «دیده نمی شود.»
امام سؤال کردند: «پس از کجا متوجه شدی که شیرین است؟»
کودک پاسخ داد: « از مزه اش فهمیدم که چیز شیرینی در آب حل شده و موجب شیرینی آن گردیده است.»
امام صادق(ع) او را تحسین کردند و فرمودند: «خدا هم در این عالم حضور دارد و همان لذتهایی که از مشاهده کوه، دشت، طبیعت، خوراکی ها و نوشیدنی ها و... می بری، نشان دهنده حضور خالق این زیبایی ها یعنی خداست که با چشم نمی توان دید، ولی حضورش را می توان درک کرد