روزی امیر المومنین امام علی "ع"  به ( طبیب یهودی ) فرمودند: سوالی دارم آیا میدانی دوای " گناه " که بیماری خطرناکی است چیست؟ جوان در فکر فرو رفته و با حالت تعجب گفت: خیر حضرت فرمودند پس گوش فرا دهید تا داروی گناه را به شما بشناسانم. از جای خود برخیز و به بوستان " ایمان " برو و چون وارد شدی مقداری از ریشه درخت " نیت " و دانه های " پشیمانی " و قدری از برگ " تدبیر " و تخم " ورع و" میوه " فهم " و اندازه ای از شاخه های " یقین " و مغز " اخلاص " و پوست" اجتهاد " و مقداری از ساقه های " انابه " و پادزهر " تواضع " را گرفته ، همه رابا حواس جمع با دلی متوجه و فهمی سرشار با انگشتان " تصدیق " و کف“ توفیق " میان طشت " تحقیق " میریزی و با " اشک " چشمانت شستشومیدهی و آنگاه آنها را میان دیگ " امید " ریخته به آتش " اشتیاق " می جوشانی ، آنقدر تا مواد زائد و رسوبش جدا شود تا عصاره و خامه " حکمت " به دست بیایدسپس آنرا گرفته در بشقاب " تسلیم و رضا " ریخته و باد نفخ و نسیم " استغفار "بر آن میدمی تا پیشتر از آنکه فاسد گردد خنک گردد و این شربت گوارا است .آنگاه در جایی که آدمی نباشد و جز خدا کسی تو را نبیند می نوشی . این است دوای درد گناه که بزرگترین درد و بیماری انسانهای عالم است