«و قضــی ربُّک أَلاّ تعــبدوا إِلاّ إِیّاهُ و و بالــوالدین احسـانا
إمّا یبلغــنّ عندک الکِبر أحدهما أو کلاهما
فلا تقل لّهمآ أُفٍّ ولا تَنْهَــرْهُمَا وقُِــل لَّهما قَولاً کریما»
(آیه 23-سوره اسراء)
«و پروردگار تو مقرر داشته که جز او را نپرستید و با پدر و مادر احسان کنید
اگر یکی از آن دو یا هر دو در کنار تو به پیری رسند،
به آنها اف مگو و آنها را به خشونت مران و با آنها کریمانه سخن بگوی.»
ابو ولاد حناط گوید: از امام صادق - علیهالسلام - پرسیدم: خدای عزوجل که میفرماید: (و بالوالدین احسانا) «و به پدر و مادر احسان کنید» این احسان چیست؟
فرمود: احسان این است که با آنها نیکو معاشرت کنی و آنها را مجبور نکنی چیزی را که احتیاج دارند از تو بخواهند، اگر چه بی نیاز باشند (بلکه باید اظهار نکرده وظیفه ی خود را انجام دهی) مگر خداوند نمیفرماید: (لن تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون) «هرگز به نیکی نرسید، مگر از آنچه دوست دارید انفاق کنید»؟
سپس امام صادق - علیهالسلام - فرمود: و اما فرمایش خدا: (اما یبلغن عندک الکبر أحدهما أو کلاهما فلا تقل لهما أف) «هرگاه یکی از آن دو یا هر دوی آنها نزد تو به سن پیری رسند کمترین اهانتی به آنها روا مدار».
یعنی اگر تو را به ستوه آوردند و ملول کردند به آنها اف هم نگوئی (و اف علامت ملولی و بیزاری است) (و لا تنهرهما) «و بر آنها فریاد مزن» اگر تو را کتک زدند.
سپس فرمود: (و قل لهما قولا کریما) «و گفتار لطیف و سنجیده و بزرگوارانه به آنها بگو».
یعنی به آنها بگوئی خداوند شما را بیامرزد، این همان گفتار لطیف و بزرگوارانه است.
و فرمود: (و اخفض لهما جناح الذل من الرحمة) «و بالهای تواضع خویش را از محبت و لطف در برابر آنان فرود آر».
یعنی اینکه چشمانت را از نگاه رحمت و لطف به آنها پر کنی، و صدایت را بالاتر از صدای آنها بلند نکنی، و دستت را بالای دست آنها نکنی، و پیشاپیش آنها راه نروی و حرکت نکنی.